1 As U maar die hemel
wou laat oopskeur en afkom!
Hoe sal die berge nie bewe
in u teenwoordigheid nie!
2 Kom soos ’n vuur
wat hout laat brand
en water laat kook,
kom tog en maak Uself bekend
aan u vyande.
Dan sal die nasies voor U bewe!
3 Toe U lank gelede afgekom het,
het U ontsagwekkende dinge
gedoen,
wat ons nie verwag het nie,
en die berge het voor U gebewe.
4 Vandat die wêreld gemaak is,
het geen oor gehoor
of oog ’n God gesien
soos U,
wat doen wat U doen
vir dié wat op U vertrou nie.
5 U help mense
wat met blydskap
doen wat U beveel,
wat u weë onthou.
Maar ons het aangehou
om verkeerd te doen.
U was kwaad vir ons.
Hoe kan ons ooit gered word?
6 Voor U het ons almal geword
soos iemand wat onrein is.
Ons beste dade is soos vuil klere,
soos verskrompelde blare.
Deur ons sondes
waai die wind ons weg.
7 Niemand roep na U om hulp nie,
niemand soek
sy sterkte in U nie.
U het u gesig vir ons verberg,
U laat ons vergaan
onder die las van ons sondes.
8 Tog, Here, is U ons Vader.
Ons is soos klei
en U is die Pottebakker.
Deur u hand is ons almal gevorm.
9 Here, moet tog nie kwaad wees
vir ons nie.
Moenie ons sondes
vir altyd teen ons hou nie.
Ons bid tot U: Sien ons tog raak.
Ons almal is tog u volk!
10 U heilige stad
het ’n woestyn geword.
Sion is ’n woesteny,
Jerusalem is
soos ’n verlate woestyn.
11 Ons heilige en glorieryke
tempel
waar ons voorouers U aanbid het,
is afgebrand.
Alles wat vir ons kosbaar was,
is vernietig.
12 Raak die dinge U dan nie,
Here?
Gaan U doodstil bly?
Sal U aanhou om ons te laat ly,
ons te kasty bo ons vermoëns?