Die lewe is so kort
1 “Is dit nie die worsteling
van elke mens op aarde nie?
Jou lewe is soos dié van ’n huurling.
2 Jy wens soos ’n slaaf
die dag wil klaarkry,
soos ’n dagarbeider
wat wag om betaal te word.
3 So bestaan my maande
uit swaarkry.
Nagte vol smart is my deel.
4 Wanneer ek gaan lê,
wens ek die môre
wil aanbreek.
Maar die nag sleep stadig verby
en ek rol rond tot dagbreek.
5 My lyf is vol parasiete en rowe.
My vel breek oop,
en etter loop daaruit.”
Job roep na God
6 “My dae gaan vinniger verby
as ’n wewerspoel.
Hulle eindig sonder enige hoop.
7 O God, onthou tog
my lewe is maar ’n asempie.
Ek sal nooit weer iets geniet nie.
8 U sien my nou nog,
maar nie meer vir lank nie.
Terwyl U na my kyk,
is ek weg.
9 Net soos ’n wolk verdamp
en verdwyn,
so kom niemand weer terug
uit die graf nie.
10 Hulle is vir altyd weg
van hulle huis af
en hulle woning
sien hulle nie weer nie.
11 “Daarom kan ek nie stilbly nie.
Ek moet kla oor my lyding.
Ek moet praat, want ek is bitter.
12 Is ek ’n seegod of ’n seemonster
dat U my so oppas?
13 Nes ek dink:
‘My bed sal my vertroos,
in my slaap
sal ek van my smarte vergeet,’
14 dan ontstel U my met drome
en verskrik my met visioene.
15 Ek sou liewer dat iemand
my verwurg,
dat ek sterf
eerder as om so aan te gaan.
16 Ek haat my lewe!
Ek wil nie meer lewe nie.
Laat my alleen vir die paar dae
wat vir my oorbly.
17 Wat is die mens
dat U so baie aandag
aan hom bestee,
so baie aan hom dink?
18 Want U beproef ons elke môre
en toets ons elke oomblik.
19 Hoekom laat U my
nie alleen nie,
los U my nie uit nie,
al is dit net vir ’n oomblik?*
20 Het ek gesondig?
Wat het ek aan U gedoen,
U wat die ganse mensdom sien,
waarom het U my geteiken?
Is ek vir U ’n las?
21 Hoekom vergewe U nie
net my sonde
en verwyder my skuld nie?
Gou lê ek in stof en sterf.
As U na my soek,
dan is ek weg.”