Hoe kort is die lewe!
1 “Hoe broos is die mens!
Hoe kort is sy lewe!
Hoe vol moeite!
2 Soos ’n blom
bloei dit vir ’n oomblik
en verwelk.
Soos die skadu
van ’n drywende wolk,
so verdwyn dit.
3 Moet U so ’n brose wese
in die oog hou
en verantwoording van my eis?
4 Wie kan reinheid skep
in iemand
wat onrein gebore is?
Niemand nie!
5 U het besluit oor die lengte
van ons lewe.
U bepaal hoeveel maande
ons sal leef,
en nie ’n minuut langer nie.
6 Gee ons tog net ’n bietjie rus.
Kyk tog weg van ons,
want ons is soos gehuurdes
wat ’n taak moet afhandel.
7 “Selfs ’n boom het hoop.
As dit afgekap is,
sal dit weer groei
en nuwe takke uitspruit.
8 Al was sy wortels al oud op die grond
en die stam dood in die stof,
9 met die geur van water
kan dit weer bloei
en lote laat uitspruit
soos ’n jong boom.
10 Maar wanneer mense sterf,
verloor hulle alle krag.
Hulle blaas hulle asem uit,
en waar is hulle dan?
11 Soos water verdamp
uit ’n meer,
en ’n rivier verdwyn
in droogte,
12 so gaan lê die mens
wanneer hy sterf
en kom nie weer regop nie.
Tot die hemele ophou bestaan,
sal hulle nie weer
wakker word
of uit hulle slaap
gewek word nie.
13 “Ek wens U wou my wegsteek
in ’n graf
en van my vergeet
totdat u woede verby is.
Maar merk my op u kalender
om my weer te onthou!
14 Wanneer sterflikes sterf,
kan hulle weer lewe?
Dié gedagte sal my hoop gee,
en deur my worsteling
sal ek gretig wag
op die vrylating.
15 U sal roep
en ek sal antwoord.
U sal verlang na my,
u handewerk.
16 Dan sal U my voetstappe tel,
in plaas daarvan om te kyk
vir my sondes.
17 My sondes sal verseël wees
in ’n sak
en U sal my oortredings bedek.
18 Maar soos berge tuimel
en verkrummel,
en ’n rots van sy plek val,
19 soos water rotse verweer
en ’n vloed grond wegspoel,
so vernietig U mense se hoop.
20 U oorweldig hulle altyd,
en hulle verdwyn
van die toneel.
U verander hulle voorkoms
en stuur hulle weg.
21 Hulle weet nooit
of hulle seuns
grootword in eer
of wegsink in nietigheid nie.
22 Hulle word verteer
deur hulle eie pyn
en treur oor hulleself.”