Job pleit by God
1 “Ek verafsku my lewe!
Los my dat ek kan kla
sodat ek die bitterheid
wat in my is,
in woorde kan sê.
2 Ek wil vir God sê:
‘Moet my nie
sommer veroordeel nie.
Sê vir my wat is die klag
wat U teen my bring?
3 Wat baat U daarby
om my te laat swaarkry?
Waarom verwerp U my,
die werk van u eie hande,
terwyl U aan die kwaaddoener
voorspoed gee?
4 Het U die oë van ’n mens?
Kyk U na dinge
soos mense daarna kyk?
5 Is u leeftyd
soos dié van ’n mens?
Is u lewe só kort soos ’n mens s’n
6 dat U haastig is
om te soek na my skuld
en my sonde uit te wys
7 alhoewel U weet
dat ek nie skuldig is nie,
en niemand my kan red
uit u hand nie?
8 U het my met u hande gevorm.
U het my gemaak,
en tog vernietig U my
geheel en al!
9 Onthou dat U my
van klei gemaak het.
Wil U my nou al
terugbring tot stof?
10 U het my ontvangenis begelei
en my in die baarmoeder
gevorm.
11 U het my geklee
met vleis en vel
en my bene met senings
aanmekaargeheg.
12 U het aan my lewe gegee
en aan my
u onfeilbare liefde betoon.
My lewe was bewaar
deur u sorg.
13 Maar u werklike motief
– ek weet dit –
14 was om my dop te hou
of ek sondig.
En as ek sondig,
sou U my nie vergewe nie.
15 As ek skuldig is, is dit klaar met my.
En selfs as ek onskuldig is,
is ek gevul met skaamte
en ellende
sodat ek my kop laat hang.
16 As ek my kop optel,
sou U my jag soos ’n leeu
met ’n vertoon
van u ontsaglike mag
teen my.
17 Weer en weer getuig U
teen my.
U stort ’n groeiende vloed
van toorn oor my,
en bring vars leërmagte teen my.
18 Waarom het U my dan
uit my moeder se skoot
gebring?
Waarom het U my nie
by geboorte laat sterf
sodat niemand my sou sien nie?
19 Dan was ek gespaar
van hierdie ellendige
bestaan.
Dan was ek reguit
van die baarmoeder
na die graf gedra.
20 Ek het net ’n klein tydjie oor.
So, laat my tog alleen
sodat ek ’n oomblik se vreugde
kan hê
21 voordat ek moet vertrek
na die donker land
wat diep en somber is
om nooit terug te kom nie.
22 Daar is dit altyd so donker
soos middernag.
Somberheid en chaos heers,
en lig het pikdonker geword.’”